In een periode waarin alles klopt, geef ik, creëer ik, leid ik. Mijn hart staat open, mijn leven is vol, maar gedragen. En toch, tussen al die leuke dingen door, hoor ik af en toe dat zinnetje vanbinnen: ‘Ik heb eigenlijk meer tijd voor mezelf nodig.’ Om bij te komen, om even uit te rusten, om te genieten. En om te zakken. Om dieper in mijn lijf te landen. Om te voelen waar ik nu ben.
Ik wil dan niet meer praten, niet analyseren, en zeker niet mezelf fixen. Ik wil even stil zijn, naast elkaar liggen, ademen, voelen. Intimiteit die reguleert. Wezenlijk contact dat me terugbrengt naar mezelf.
Ontvangen of verduren
Maar die tijd krijg ik niet altijd. En dus doe ik wat ik zo goed kan: ik pas me aan. Ik beweeg mee, schuif mezelf aan de kant. Niet omdat ik het wil, maar omdat het makkelijker is. Het is vertrouwd, het lijkt te werken. Maar op een gegeven moment merk ik dat er dingen gebeuren die eigenlijk net over mijn grens gaan — wat me irriteert. Dat ik soms toch glimlach, maar mezelf afsluit. Dat ik geef, terwijl ik eigenlijk rust wil. Dat ik aanwezig lijk, maar mezelf verloochen.
Dat gebeurt vaak langzaam. Door kleine concessies te maken. Meedoen aan een gesprek maar ondertussen aan een mail denken. Of eigenlijk een goed idee op willen schrijven. Fysiek ben ik er, maar mijn ziel is ergens anders. Daar voel ik me dan weer schuldig over naar de ander, dus doe ik nog harder mijn best om een goede moeder te zijn. Of partner, want het lukt me dan niet om een aanraking te ontvangen, omdat mijn lijf nog gesloten is. Maar ik zeg geen nee – ik hoop stilletjes dat de ander opmerkt waar ik ben. Dat hij me echt ziet. Wat zelden het geval is.
Mijn bekken is mijn krachtbron
Wat ik heb ontdekt, is dat ik niet uit balans raak omdat ik veel doe of geef, maar omdat ik mezelf niet meer écht meeneem in wat ik geef. En dat heeft alles te maken met mijn seksuele energie. Met hoe ik mijn bekken bewoon. Of juist niet.
Want zolang ik mijn seksualiteit zie als iets dat er ‘nog wel een keer van komt’ – als de tijd rijp is, als alles rustiger wordt, als ik me weer wat meer open voel – zolang blijft het iets buiten mezelf. Iets dat afhankelijk is van de situatie, van de ander, van tijd, van ruimte.
Maar mijn bekken is geen bijzaak. Het is mijn bron, mijn krachtcentrale. De plek waar mijn ja omhoog stroomt. Waar mijn levenslust woont. Mijn richting. Mijn grens. En zodra ik die plek niet bewoon, brand ik langzaam op. Mijn verlangens blijven onvervuld. Mijn dromen verdampen.
Tot het moment waarop ik me bewust wordt dat ik me niet meer wil aanpassen – als het ten koste van mezelf gaat. En dan dringt het besef door: als ik niet neem wat ik nodig heb, dan krijg ik niet wat ik wil. Alleen ík kan mijn eigen ruimte innemen. Alleen ík kan mezelf bestaansrecht geven. Alleen ík kan mezelf aansluiten op de energiebron in mijn bekken.
Mezelf op de eerste plaats zetten is een kado
Door zelf aanwezig te zijn. Door te voelen wat ik nodig heb en mezelf daarin te dragen. Want ik ben niet te veel. Ik wíl ook niet te veel. Ik heb alleen af en toe moeite om mijn eigen ruimte in te nemen. Om mezelf vanuit gezond eigenbelang op de eerste plaats te zetten.
Juist in het werk dat ik doe zie ik hoe vaak we wachten tot iemand ons toestemming geeft. Om te vertragen. Te verzachten. Te verstillen. Terwijl we eerst onszelf moeten geven wat we nodig hebben. Zodat we de ander niet gebruiken om onze leegtes op te vullen, maar om elkaar aan te vullen.
Daarom is mijn seksuele energie voor mij het fundament. Steeds weer ontmoet ik vrouwen die al zoveel hebben gedaan. Therapie, coaching, systemisch werk, innerlijk kindwerk — en toch blijft hun lichaam gesloten. Niet omdat ze niet willen, maar omdat er geen bedding is voor wat daar leeft. Ook geen taal.
Ik weet hoe dat voelt. Ik ben opgegroeid in een gezin waar gevoelens geen bedding krijgen. De ene ouder ontkent ze, de ander lacht ze weg. En dus leer ik hetzelfde. En word ik een meester in afstemmen, in zorgen, in sterk zijn. Tot ik voel: ik leef niet, ik overleef.
