“Schat, ik denk dat het mis gaat met de baby, wil je alsjeblieft deze kant op komen?”

Een zin in het telefoontje naar mijn man op zomaar een donderdagochtend in april.
Een zin waarvan ik nooit maar dan ook nooit had gedacht deze uit te spreken.
Een zin die ons leven met een klap tot stilstand bracht.

Op dat moment verloor ik definitief ons kindje.

Nooit, echt nooit heb ik erbij stilgestaan dat mij dit zou kunnen gebeuren: een vroege miskraam. We waren al de trotste ouders van een gezonde zoon dus ging ik er gewoon vanuit dat een tweede kindje net zo gemakkelijk zou gaan. Wist ik veel. Ik kende ook niemand die te maken had gehad met een vroege miskraam. Het was echt ver van mijn bed, tot die ene bewuste donderdagochtend.

De film van die donderdag kan ik zo weer voor mijn ogen laten afdraaien. Het moment van het eerste bloedverlies, het telefoontje naar mijn man. Het moment dat ik naar de operatiekamer word gebracht tot het moment dat ik met een tasje met mijn bebloede kleren in de rolstoel word gezet. Ik mocht naar huis. Met de zin: “Het hoort er gewoon bij. Ga het maar gewoon weer proberen” sloot de gynaecoloog mijn dossier. Voor hem. Voor mij bleef het open. 

Maar mijn hoofd liep over van alle vragen. Ik kreeg het dossier niet gesloten. Keer op keer dezelfde vragen die door mijn hoofd spookten:

Waarom ik?
Had ik iets kunnen doen om dit te voorkomen?
Heb ik wel goed genoeg voor mijzelf gezorgd?
Hoe moest ik met dit verlies omgaan?
En de antwoorden? Die kwamen niet. En dat deed pijn. Lang worstelde ik met mijn verdriet omdat ik domweg niet wist hoe dit alles een plek te geven, zowel emotioneel als fysiek.

Pas jaren later vond ik de antwoorden, tijdens mijn opleiding tot orthomoleculair therapeut. In mijn geval was een combinatie van een torenhoge werkdruk en mijn eetpatroon de boosdoener. Mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel op mijn werk en mijn ‘gezonde’ AGV’tjes waren mede oorzaak van het verlies van mijn kindje. Het duurde even voordat ik dát kon accepteren.
Hoe ontzettend pijnlijk ook, voor mij het begin om alsnog mijn verlies bewust te verwerken en een plek te geven. Maar ook beter voor mijn lijf te zorgen en écht gezond te gaan eten. Stap voor stap heb ik mijn hoofd én mijn lijf weer op de rit gekregen. Eindelijk kon ik weer verder met mijn leven. 

Herstellen van een miskraam bestaat uit twee dingen: het verlies van je kindje emotioneel verwerken. Maar ook je lichaam helpen te herstellen. Dat was de belangrijke les die ik leerde.
Heel vaak wordt alleen aandacht besteed aan het emotionele deel maar daarmee laten we de helft van de oplossing liggen. Als je de fysieke verwerking en het lichamelijk herstel niet actief oppakt, stuur je een vrouw naar huis met een onnodig groot risico op herhaling. Dat is onacceptabel, én volstrekt onnodig. De hulp is op beide fronten hard nodig want:

• voordat je weer toe bent aan een nieuwe zwangerschap moet je eerst rouwen om je verlies en verwerken wat er gebeurd is. Het is hetzelfde als bij het overlijden van een dierbare: ook hier neem je de tijd voor het afscheid en neem je bewust door een begrafenis afscheid van die persoon.
• je lichaam heeft een flinke oplawaai gehad van al die hormonen en het verlies van het ongeboren kindje en dan moet je tekorten aanvullen en de balans herstellen voor je klaar bent voor een nieuwe zwangerschap. Bovendien kunnen tekorten mede oorzaak zijn geweest van het vroege einde van de zwangerschap, en dat wil je natuurlijk eerst herstellen voor je weer probeert zwanger te raken.

De kennis die ik nu heb, kwam voor ons uiteindelijk te laat en onze zoon heeft nooit meer een broertje of zusje gekregen. Ik ben nooit die moeder geworden van dat grote gezin waar ik van droomde. Maar nu kan ik in alle eerlijkheid wel zeggen: het is goed. Mijn verloren kindjes zijn bij mij gaan horen: zij maken mij compleet.

Het verlies van mijn ongeboren kindjes heeft mij uiteindelijk wél mijn missie opgeleverd. Want ik heb gezien hoe het mogelijk anders had gekund. Dat is precies wat ik in mijn praktijk bied. Mijn naam is Marina van den Berg van Puur Marina, en ik ondersteun vrouwen mentaal én fysiek om op te krabbelen na zo’n zwangerschapsverlies, en je voor te bereiden op een nieuwe zwangerschap als je daar aan toe bent. Wil jij ook vol vertrouwen een nieuwe zwangerschap tegemoet? Maak dan een afspraak voor een gratis sessie waarin ik je vertel hoe je dit voor elkaar krijgt.

Lieve groet, Marina