Rollercoaster!

Het leven lijkt soms op een ritje in een achtbaan. En dan zo één die meerdere keren over de kop gaat en waar je op het hoogste punt naar beneden kijkt en denkt: Dit kan ik niet aan! Toch komt hij altijd weer terug op een plek waar het rustig is en je veilig kunt uitstappen. Na een rollercoaster in een achtbaan heb ik weer rust in mijn hoofd en lijf kunnen vinden. 

De achtbaan begon zo:

Ik was getrouwd en mijn man werd ernstig ziek. Helaas is hij op veel te jonge leeftijd overleden. Mijn dochter zat nog op de basisschool. En alles kwam neer op mij alleen. Het verzorgen van onze dochter en alle beslissingen moest ik nu alleen maken. Geen steun, geen overleg, niemand met wie ik even kon delen waar ik mee zat. Ook financieel zijn er dan vele tegenslagen als je ineens alleen komt te staan. Ik deed mijn riem aan, mijn ogen dicht en daar ging ik. In de overlevingsmodus trotseerde ik het leven.

Hoe ik overleefde?

Ik werkte toen nog in het ziekenhuis. Daar was het druk en hectisch. Mijn werkdagen begonnen pas rond 9.00 uur zodat ik mijn dochter gewoon naar school kon brengen. Zij ging daarna naar de BSO en ik werkte tot 17.00 uur. Door me vast te houden aan het ritme van mijn dochter kwam ik in ieder geval nog onder de mensen.  Zij moest een zo gewoon mogelijk leven krijgen. Naar school, sport en vriendjes. Voor haar ging alles verder terwijl voor mij de wereld stil leek te staan. Als ze vakantie had moest ik gewoon werken.  Hele dagen ging ze naar de BSO.  Voor haar en mij een zware tijd. Ik wilde niet werken en zij wilde haar moeder niet missen.  Ze had immers ook al geen vader meer. Schuldgevoel, verdriet en onmacht beheerste mijn leven. Ik had 2 contracten in het ziekenhuis. Mijn 0-uren contract werd opgezegd omdat ik regelmatig bij mijn dochter wilde zijn en daar weinig (geen) begrip voor was. En tot overmaat van ramp werd de afdeling waar ik stond opgeheven. Ik was ineens werkloos. Ineens had ik een weduwe-uitkering en moest ik daar met een kind van zien rond te komen.

Hoe dan?!

Hierdoor heb ik de bodem van de put aangeraakt.  Dit was een looping in de achtbaan waar geen einde aan leek te komen. Overal moest ik opnieuw het wiel voor uitvinden. Creativiteit wordt geboren in tijden van nood. Mijn dagen werden gevuld met het oplossen van problemen. Financieel moest ik de touwtjes aan elkaar knopen en bedenken hoe ik goedkoop en gezond eten op de tafel kon zetten. Mijn dochter mocht het aan niets ontbreken. Zij heeft dan ook weinig tot niets van deze dip meegekregen. Maar ik zat in het karretje van de achtbaan en zag de afgrond steeds dichterbij komen.

Om voor haar te zorgen had ik de kracht om me niet onder een deken in een hoekje te verstoppen.  Mijn verdriet heb ik weggestopt en ik moest door.  Maar het liefst had ik het uitgeschreeuwd.  En had ik iemand gehad met wie ik mijn verdriet en frustraties kon delen. Gewoon een luisterend oor, iemand die iets voor je uit handen neemt, zegt dat je het goed doet.  Maar ondanks het gemis, ging ik door.

Wat moest ik anders?

Na een aantal jaar werd ik zelf lichamelijk ziek. Ik kon het niet meer aan. Geveld door alle gebeurtenissen in het leven. Uiteindelijk belandde ik in een revalidatie traject. Hierbij kwamen vele zorgverleners bij kijken. Fysio- revalidatie arts- instrumentmaker- ergotherapeut- psycholoog en een psychiater Het moeilijkste van dit alles: Ik moest mijn dagen anders gaan indelen. Terwijl juist die structuur me al die tijd op de been had gehouden.

Dit was giga moeilijk!

Daar ging mijn houvast. Alles moest anders. Op een normale dag hield ik mij staande door een vast ritme. Wat ik ook deed zoals de honden uitlaten, het huishouden of eten koken. Na 15 minuten iets doen moest ik rusten. Ik deelde mijn dag zo in dat mijn dochter niks tekortkwam en redde me. Helaas werd ik toen gediagnostiseerd met polyartrose van mijn nek tot puntje van mijn tenen.

Mijn lijf is op! Kapot! Dit was erg moeilijk om te accepteren en ermee om te gaan.

Kom op!

Ik was nog maar 43 jaar en mijn leven was al moeilijk genoeg. Hoe kan een mens zoveel te verduren krijgen?

In deze hele periode was mijn verantwoordelijkheid gevoel zo hoog geworden, dat ik mezelf verplichtte om weer aan het werk te gaan.  Eigenlijk gekkenwerk want mijn lijf start in de ochtend niet goed op. Het is dan stijf en heeft tijd nodig om los te komen. Je snapt dat dat voor een werkgever lastig is om mij in dienst te nemen. Ook al ben ik een echt werkpaard, geef ik niet zomaar op, bereid om alles te leren, ontzettend creatief. De meeste mensen kijken niet verder dan hun neus lang is. Jammer, ze weten niet wat ze missen. De achtbaan nadert langzaam zijn einde. Ik heb de rit van het leven overleefd. Er komt weer ruimte om te ademen. Mijn dochter is een volwassen prachtige jonge vrouw geworden. En begint haar eigen leven te leiden.

Door alles heen is mijn verantwoordelijkheidsgevoel alleen maar groter geworden. Mij krijg je niet zomaar klein. En ik wil voor mezelf en mijn huishouden kunnen zorgen. Mijn eigen boontjes doppen. De dag dat ik een opleiding als VA voorbij zag komen zag ik als een tweede kans.  Een tweede leven. En pakte ik met beide handen aan. Ik weet wat ik kan. En zo kan ik mijn lijf de rust geven die het nodig heeft maar toch vol meedraaien in de maatschappij. Zelf mijn steentje bijdragen. Er voor anderen zijn.

Ondertussen ontwikkel ik mezelf als een ware organisator. Een kei in chaos de baas. Een steun voor vrouwelijke ondernemers die het gevoel hebben alleen te staan in hun business en wel wat praktische hulp, een goede planning of een luisterend oor kunnen gebruiken. Omdat ik weet als geen ander hoe het leven een achtbaan kan zijn. Dat je soms even iemand nodig hebt die je vasthoudt als je een looping neemt.

En mijn dochter? Vindt haar moeder een topper en een voorbeeld die op haar 45e nog een opleiding gedaan heeft en haar droom is achterna gegaan.

Als jij een andere idee of beeld hebt van je leven, maak er wat van pak de touwtjes weer in handen en klim uit de put. Wil je meer weten?
Via virtuele-roos.nl/contact plannen we samen een afspraak. Ik ga graag met je in gesprek. Je staat er nooit alleen voor!